Spreken is moeilijk, maar ik moet

Speaking is difficult, but i need. 

Met deze woorden begint een toespraak die geen grote retoriek bevatte. Die geen grote volksmassa's zal begeesteren en die verdwijnt tussen de vele geweld-talen. Maar het is een boodschap die gelijkgesteld kan worden met vele andere grote toespraken. Wat maakt die woorden van Gabrielle Giffords op 30 januari dan zo bijzonder?

Het is zeker pakkend op een slachtoffer van onze waanzin eens te horen maar dat gebeurt nog al eens. Waar het om draait is dat het spreken moeilijk is en toch moet, hoe waanzinnig is het als men tot zulke dwang is gezakt? Ja, waanzinnig, als men met moeite kan spreken en dan nog moet vertellen dat men enige moed moet vinden om iets te durven zeggen...

De specifieke toespraak ging over geweld en wapengebruik. Maar we leven in een tijd waar tegelijkertijd de communicatiemogelijkheden revolutionair exploderen en men steeds meer moeite heeft om echt te spreken. Een situatie waar we in Vlaanderen reeds lang mee vertrouwd zijn. Door de Vlaamse ligging, de Vlaamse middelen en tal van inspanningen van mensen die hier woonden vormde en vormen we nog altijd een brandpunt van intermenselijke communicatie. Schilderkunst, boekdrukkunst, kaarten tot zelfs moderne informatica wortelen zwaar in Vlaamse bodem. Een land meer bevoorrecht dan een Amerikaanse senatrice Maar dan was er de schutter....

Er zijn helaas van die mensen die een andere vorm van communicatie voorstaan. Waar de mens over liefde wilt fluisteren kwijlen zij over perversie. Waar de mens wilt omhelzen willen zij ineen slaan. Waar de mens samen wilt opbouwen staan hun bulldozers klaar. En als men als mens wilt spreken dan grijpt men uiteindelijk naar het geweld en oogmerk te doden. Het is moeilijk te spreken dan maar men moet...

Er bestaat in Vlaanderen een bedrijvigheid die hoge torens bouwde die zagen over weide velden. Maar in die velden kon men niet de vogels horen fluiten en het kind mocht er niet roepen. Want dat zou de grote heer verstoren die alle mogelijke talen van Latijn over Spaans en Frans tot Duits sprak. Maar die tijd is toch al even voorbij. Of toch niet, waarom mag een kind dan nog vermoord worden? Waarom kan er niemand spreken als men een meisje in elkaar klopt en waarom wilt men zeker niet dat er gesproken wordt. En nog altijd is die Vlaamse taal ongeschikt voor de grote heren en wordt zelfs OCMW geld misbruikt om in Vlaanderen een vreemde taal standaard te maken. En vergis je zeker niet, nog minder dan vroeger zijn het vreemde marsmannetjes die het deden, de kern van dit gebeuren is zo Vlaams als maar kan maar het is zo moeilijk om Vlaams te spreken.

Het gaat niet om de klanken of de lettertjes die vergaan toch. Maar het spreken waar het om gaat is dat er al veel te veel kinderen zijn gestorven. Kinderen sterven letterlijk aan de diverse zegeningen van deze waanzin. Kinderen sterven als mens als ze weer eens misbruikt worden door mensen die beweren in het Vlaams te strijden voor vrede en volk maar wel van alles wel de grootste vijand zijn. Zij hebben niet de torens gebouwd maar eisen ze wel op om wie spreekt ervan te gooien. Ze hebben niet de velden geploegd maar graven er wel putten om er in te begraven. En vooral eisen ze het recht op elk geweld want het praten zou toch niet mogen, zwijgen moet men..

Het is moeilijk te spreken maar men moet want er zijn teveel kinderen gestorven om te blijven zwijgen. En hoe waanzinnig is het als men met zoveel meer en zoveel beter niet de moed vind om te spreken. Het spreken is moeilijk, maar ik moet...

moeilijk maar ik moet

Wij zijn de veen soldaten

Waarheen onze ogen blikken:
Veen en heide ligt er alom.
't Vogellied kan geen verkwikken;
d'eiken staan verdord en krom.
.. Wij zijn de veensoldaten
.. en spitten godverlaten
.. in 't veen,

Veen en heide is het niet en spitten doen we ook niet meer. Maar daar gaat het niet echt om de pracht van rondom is geen probleem.
De vogels zijn stil en de eiken krom onder het gewicht der tijd is zelf ook niet zwaar.
Maar we spitten wel nog opnieuw godverlaten in het veen.

Maar wij mogen toch niet klagen;
eeuwig kan 't geen winter zijn.
Eenmaal zeggen wij, na dagen:
'Vaderland, gij zijt weer mijn"
.. Dan spitten de soldaten!
.. niet meer godverlaten
.. in 't veen.

Hebben we nu iets tegen winter of zijn we echt gebrand op soldaten en vaderlanderigheid?
Nee nog altijd niet.

Maar ooit zullen we weer kunnen zeggen dat dit land aan de bewoners ervan behoord. Het is een ondenkbaar iets in de Flaamse angststaat. We moeten immers toch beven voor ons eigen kinderen en zelfs onze ouderen zijn toch zulke bedreiging. Franse bussen kraken, Italiaanse treinen steunen, de Hongaren roepen de Spanjaarden hoeveel de Verenigde Staten van ons moeten krijgen. Allemaal mooie landen maar ze hebben geen veen en geen heide. Dat veen en heide is ook niet van Vlamingen dat is hun al lang ontnomen, ze mogen er enkel zwaar in spitten.

En terwijl de koude winter-wind om onze oren waait is er niets meer dan te wachten tot de winter voorbij gaat en er terug een land is waar men niet voor elke vlok van angst zijn zweet zou moeten verschijten. Het lijkt soms een hopeloze zaak, is er enige hoop in sneeuw en wind? Is er soms enige hoop tegen mensenhaat, tegen armoede, tegen verdrukking, angst enz?

Die is er! Want er wordt vrede, menselijkheid, liefde en zo meer gewild. En dan is de grote angst met al zijn wapens, geschreeuw en gedreig gewoonweg lachwekkend. Men kan boeken schrijven over grote helden, kranten vol over de grote oplichters maar over het simpele verlangen naar wat mooi en mens is kan men eigenlijk kort  zijn. Veen en heide zien we en we spitten en de rest is hoop meer is er niet..

Maar wij willen blijven hopen;
elke winter vindt zijn eind.
Eenmaal zwaait de poort hier open

en de tirannie verdwijnt. 

.. Dan spitten de soldaten!

.. niet meer godverlaten

.. in 't veen.

Verdachte en schuldige wagens

We horen graag dat verkrachters abnormaliteiten zijn, zwaar afwijkend van de meer normale mens en zeker de hoger gewaardeerde superman zoals mijzelf. Maar de cijfers en aanverwante informatie vertellen wel een ander verhaal. De verkrachter is echt niet veel anders en lijkt zelfs verdacht veel op ons. Waren we wagens en de misdaad niet zo onbelangrijk dan hingen we al. Maar klopt dit wel,  wat als we nu toch wagens waren?

De eerste vraag betreft natuurlijk onze kostprijs. Normaliter is de prijscategorie van de man-wagen behoorlijk lager dan deze van de vrouw-wagen. Er zijn duurdere modellen en enige neiging tot overschatting maar de vergelijking is nog altijd een twee pk vergelijken met een luxe wagen.  Ook de verzorging en behandeling van de mens wagen is in overeenkomstige mate, zelfs een schoonheidskoningin moet zich dagelijks scheren en dat is nog een bezigheid die mannelijk wordt genoemd. Van geurtjes en kleurtjes is er wel enige markt maar enkel als deze kan verkopen in de gewesten van Sinterklaas en andere engelen. Kortom met zulke wagen zou zelfs een seriemoordenaar met een ton drugs nog niet verdacht worden. En ook omgedraaid wie met zulke opzichtige en dure wagens als een vrouw zou rondrijden zou direct van terrorisme verdacht worden. Hel lijkt een absurde vergelijking maar het zwijmelt wel. De gewogen verdenking duikt ook elke keer op en veroordeeld keer op keer de verdachte. Religies weten dat als goddelijke wijsheid, de populist roept het van de daken en zelfs de grootmoeders spreken er schande over. De wagen of de vrouw is te mooi om eerlijk te zijn, vraagt om verkrachting, is schuldig aan uitlokking en zeker zwaar schuldig.  

Ook voor de arme bestuurder van de minder mooie wagen, onze potentiële verkrachter dus, speelt dit kwaliteitsverschil een rol. De frustratie is toch begrijpelijk als men in rammelende koekjesdoos rijdt en daar die snelheidsduivelin ziet voorbij flitsen. Is het niet volledig begrijpbaar en bijna te vergeven dat men dan op de pedaal duwt en deze opzichtige wagen ramt. Maar er is hierbij wel een klein probleempje. Wordt onze arme rijder wel zo onderdrukt of is het eerder een golf van jaloezie en minderwaardigheid die men wilt wegwerken met haat en vernietiging. Zal er zeker zijn maar welke mens in vervoering neigt nu naar geweld. We vallen masaal in slaap op trein en in bed en zijn zodoende niet eens in staat tot een gesprek. Maar het maakt wel veel verschil met welke brandstof men rijdt. Lood in onze tank is wel een van de grootste verklaringen van modern geweld. Lood in kogels is er al lang niet meer maar zelfs dat is van minder belang. En naast lood is er nog wel meer dat onze hersenen kan laten sputteren. Om het niet te lang te maken de gassen die vrouwen uitwasemen zijn de grote schuldige die corrodeert de zwakke weerloze man-wagentje..

Als derde punt is er de waarde van een wagen. Hier is de bepaling eerder onduidelijk. Duurdere wagens beschadigen is vanzelfsprekend ook duurder. Maar dit draait hier niet om een verbouwingswaarde maar om de ijdele waarde van aanzien. En in die context is de mens zeker de vrouwelijke helft heel goedkoop tot niets waard. Men kan nog op wat emotionele waarde rekenen als men dochter of ander eigendom van enig aanzien is. Maar absoluut kan er weinig aangerekend worden. De meer subjectieve waarde besmet eerder het lijdende voorwerp. Wat waardevol is voor een andere is meer voor de hand liggend om te bezitten en/of te vernietigen. Dit maakt een verkrachting zo essentieel in onze pik-cultuur. Men moet om de sterkste en meest succesvolle figuur te zijn overgaan tot overheersing, onderdrukking en in ultiem uitwerking verkrachting. 

De sleutel tegen verkrachting ligt dus zeker niet bij een hogere beleefdheid, liefde of hogere waardering tegenover de verkrachter, dat is juist de bezitsdrang waar het om gaat. Geweld als bescherming is, zo het al doenbaar zou zijn, eveneens vruchteloos. Meer hoop is er in de bestrijding van gassen die zo verbonden zijn met wagens, zeker deze van de goedkopere wagens kunnen de gezondheid zwaar schaden. Of vertaald naar mensen er is strenge aandacht nodig voor welke luchtjes mannen produceren en consumeren. Het voorbestaan van een beschaafde mens hangt ervan af. Men kan ook een man enige gelijkheid en wijsheid leren maar dat is vrij hopeloos.

Help, een xeno tram!

We reizen toch bijna allemaal graag. We hebben wel verschillende trek behoeften van luxe 5 sterren hotels tot een deken in een rugzak. Maar allemaal komen we graag ergens en krijgen graag bezoekers. Onze kennis, economie, religie en liefdes draaien er volop op. We doen dit uiteindelijk liefst zo eenvoudig en comfortabel mogelijk. En de roep weerklinkt dan ook geregeld om meer en beter vervoer. 

Maar nu komt de zwijmel. De Vlaamse overheid plant een netwerk van snelle trams. Vlotte verbindingen tussen dorpen en de grote hoofdstad die we zeker niet los willen laten. Maar toch is het nu kommer en kwel. Natuurlijk is het klassiek dat we geen mensen aan het werk willen we zien. We hebben toch een broertje dood aan werken en zeker in onze omgeving. Maar jammer genoeg komt er zonder werken niets tot stand. Maar daar begin het maar mee. 

O niet ongeruste burger besef je wel welke vreselijke barbaren met de tram reizen. Dat zijn natuurlijk niet de hoogedele figuren van de plaatselijke folklore. Die hebben wel eigen vervoer zo ze geen eigen chauffeur hebben. De grote criminele reiziger is die woeste barbaar waar we zo van beven komende uit het verre zuiden van Brussel. Nog erger is deze dan de beruchte Antwerpse noorman of de Gentse waterzooi. Ooit liepen er in de Kempen wel bokkenrijders en voetenbranders rond maar vandaag de dag worden onze tere zieltjes toch zo belaagd door meisjes. Denk maar eens in welke zware ontucht men gaat beleven als de verpleegsters van Brussel massaal afzakken naar onze markten. O kommer, o kwel.

Nu we toch in engheid vertoeven vermelden we ook de reizigers naar Brussel toe. Dit is gelukkig niet de halve bevolking, er wonen nog wat inboorlingen in het dorp van Damiaan, ook een reiziger, en verder zuidelijk. Maar er zal zeker een hel kudde luidruchtige, dronken, zieke reislustigen zijn die luchthaven, universiteit en ziekenhuis in een flits willen bereiken. Welke edele boerenzoon of van deernen maar te zwijgen gaat deze verlokking kunnen weerstaan? Onze kinderen en zelfs volwassenen vlot kunnen laten studeren welk monster heeft deze goddeloosheid ooit bedacht. 

Ach, zo kan men nog wel even verder. Hoeveel angst en kommer weet men toch te verzamelen als men maar bang voor de andere medemens kan zijn. Daar zouden veel treinen mee overladen mee kunnen worden.

Zijn gaskamers niet slechter?

Gaskamers zijn slecht daar is geen twijfel over. Moord, slachtpartijen en zo meer zijn dat ook. Nogmaals daar is geen discussie over. Het is het nul zijn van de mensheid punt maar geen andere lijn. Maar waarom moet dit nu zo benadrukt worden? Juist om dat we zaken meer en minder nul of minder slecht vinden dan anderen. De kwestie gaat er dan niet over of iets beter zou zijn maar om de waanzinnige nul die nuller is dan de andere nul van slechtheid.

Er is hier een denken over beter zijn mogelijk. Is het niet meer menselijk om de slachtoffers rustig te laten inslapen dan een vuil en smerig gedoe met kogels en stroppen? Is er niet enige menselijkheid en liefde als men een brood geeft in de kelder waar men foltert en verkracht. Spaart men niet duizenden door honderden.... Deze goedheid wordt veelvuldig door slachtoffers gewaardeerd en lost zelf vele zware feiten op. Maar of ze al veel bijdraagt aan de mensheid is een andere kwestie. Het essentiële kwaad veranderd er niet mee het wordt alleen gekker. Neem dan de bankier maar dat is onvervalste liefde voor geld. Of de kerkgeleerde met zijn aanbidding van rechte stokken. Dat is ook niet zo heerlijk maar er is enige eerlijkheid.   

Maar nu over onze gas en elektriciteit en niet dat om te verwarmen maar om mensen koud te maken. Is het gebruik van deze middelen nu minder of meer slechter dan een metalen kogel? Na menige oorlog waar dit gebruikt werd is heeft men plechtig verklaard dat zulke producten het menselijke intellect eren en niet dienen gebruikt te worden om te doden. Het is vrij goedgelovig om op eer van het menselijk intellect te vertrouwen. Het zijn juist de priesters van intellect die de grootst mogelijke waanzin hebben uitgedacht en mogelijk gemaakt hebben. Een veel betere reden is dat deze gruwelen doden de schijn van mooier en menselijker geven. Een grote schijn want ze zijn dat niet en voegen nog pijn en gekronkel er aan toe. Maar het oogt mooier of is onzichtbaar. 

We vinden dus ondans de gruwelijkheid een gaskamer minder slecht dan een schietpartij. Voor 1 kogel begonnen we een oorlog, maar voor honderden gaskapsules en duizenfen watts aan stroom en stoom en vooral masaal wat menselijk lijden worden we niet wakker en gebruiken het in de 21e eeuw nog altijd in onze straten. Het is minder slecht want de straat kent dan geen bloedvlekken. Dat zijn de feiten van ons bestaan maar voelen we dat ook zo? Of is er iets grondig mis waardoor we willen zwijgen over de nulste nul?

De klifhanger

Een klifhanger is normaal een voorlopige einde van een reeks die je verwachtingsvol moet maken voor de nieuwe reeks. Maar in de moderne tijd hebben we niet zo veel tijd om te wachten en beginnen we het jaar met aan de klif te hangen. Of juister we hangen aan een heel gebergte van kliffen te bengelen. Het gaat nog altijd om verwachting maar nu moet het angst zijn want we beginnen de 13.

Het leukste is dat die 13 steeds een heilig getal is geweest. Heilig is nu wel niet altijd zo fantastisch, het begon al met die 13 aan de Rode Zee lang geleden toen er nog Farao's dreigde en Joden beefde. Nog eten we de paaseieren die men toen in het zand scheet. Maar ook de Vlaamse overheid huldig nog steeds 13 als ideaal om Vlaanderen te beheren. En dat brengt ons direct de eerste hanger aan het licht.

Licht is hier dubbel te begrijpen. We naderen immers de grote zee van koude en welke MoTwaalfhonderd gaat nu zijn licht-staf opheffen om ons het koude water te besparen? De onfeilbare krachtcentrales bleken immers niet zo onfeilbaar. Het duurde wel enkel jaren voor men dat doorhad maar dat is begrijpelijk als men beseft dat geen mens nog de bouwplannen kon lezen. Maar wacht even met vallen, sinds wanneer verwarmen wij ons nu eigenlijk met elektriciteit?  Koelen, Airconditioning tot zelf kerstverlichting leverde zelfs een overschot op maar qua verwarmen hebben we eerder een tekort aan hout dan aan elektronen te vrezen. Loslaten dus, er is geen gapende afgrond en dan is het idioot te doen of men hangt.

Onze verwarming komt dus uit die gebieden die we niet mee bezetten maar enkel vriendelijk en vredevol bevolken met wapentuig en militairen. En daar is klif nummer twee al. Deze bezetting wordt bedreigd, de overijverige VS-senatoren hebben vergaderd tot op de feesttafel maar niet kunnen voorkomen dat onze grote vredebrengers nu bedreigd zijn. Ze worden nu niet bedreigd door drones of zelf geen ganzen met bommen maar door geen geld en nog erger hun steun en toeverlaat moet bijna evenveel belasting gaan betalen als U en ik. Ongehoord, het moet al geleden zijn van toen in Egypte dat de wereld zo geschokt is op zijn fundamenten. Maar voor we dood vallen waar zit die put en ellende als er ineens geld teveel zou zijn?

En alle goede dingen bestaan uit drie of dertien. De derde klif is terug dichter bij huis. Hier lopen toch zoveel slechte mensen rond, Walen, Koningen, Heksen, Moerasduivels en nog meer van zulke vreselijke wezens die niet Bartholomeus of Filippus noemen. Men zou van minder gillend loslaten of best juist niet want deze vreselijke wezens krioelen daar in de diepte van het menselijke zijn. Maar toch maar even driest naar beneden gluren. Wat zijn die grote criminele draken waar we nu zo bang voor zijn eigenlijk? Er is een kerstboom gemolestreerd, Dutroux wilt naar de kapper gaan en er is een serieverkrachter gevonden. Nou gaan we niet moeilijk doen over wie dat niet is maar bekijk die kop eens goed die je vasthoudt...

Een zwijmelende landing verder..