Speaking is difficult, but i need.
Met deze woorden begint een toespraak die geen grote retoriek bevatte. Die geen grote volksmassa's zal begeesteren en die verdwijnt tussen de vele geweld-talen. Maar het is een boodschap die gelijkgesteld kan worden met vele andere grote toespraken. Wat maakt die woorden van Gabrielle Giffords op 30 januari dan zo bijzonder?
Het is zeker pakkend op een slachtoffer van onze waanzin eens te horen maar dat gebeurt nog al eens. Waar het om draait is dat het spreken moeilijk is en toch moet, hoe waanzinnig is het als men tot zulke dwang is gezakt? Ja, waanzinnig, als men met moeite kan spreken en dan nog moet vertellen dat men enige moed moet vinden om iets te durven zeggen...
De specifieke toespraak ging over geweld en wapengebruik. Maar we leven in een tijd waar tegelijkertijd de communicatiemogelijkheden revolutionair exploderen en men steeds meer moeite heeft om echt te spreken. Een situatie waar we in Vlaanderen reeds lang mee vertrouwd zijn. Door de Vlaamse ligging, de Vlaamse middelen en tal van inspanningen van mensen die hier woonden vormde en vormen we nog altijd een brandpunt van intermenselijke communicatie. Schilderkunst, boekdrukkunst, kaarten tot zelfs moderne informatica wortelen zwaar in Vlaamse bodem. Een land meer bevoorrecht dan een Amerikaanse senatrice Maar dan was er de schutter....
Er zijn helaas van die mensen die een andere vorm van communicatie voorstaan. Waar de mens over liefde wilt fluisteren kwijlen zij over perversie. Waar de mens wilt omhelzen willen zij ineen slaan. Waar de mens samen wilt opbouwen staan hun bulldozers klaar. En als men als mens wilt spreken dan grijpt men uiteindelijk naar het geweld en oogmerk te doden. Het is moeilijk te spreken dan maar men moet...
Er bestaat in Vlaanderen een bedrijvigheid die hoge torens bouwde die zagen over weide velden. Maar in die velden kon men niet de vogels horen fluiten en het kind mocht er niet roepen. Want dat zou de grote heer verstoren die alle mogelijke talen van Latijn over Spaans en Frans tot Duits sprak. Maar die tijd is toch al even voorbij. Of toch niet, waarom mag een kind dan nog vermoord worden? Waarom kan er niemand spreken als men een meisje in elkaar klopt en waarom wilt men zeker niet dat er gesproken wordt. En nog altijd is die Vlaamse taal ongeschikt voor de grote heren en wordt zelfs OCMW geld misbruikt om in Vlaanderen een vreemde taal standaard te maken. En vergis je zeker niet, nog minder dan vroeger zijn het vreemde marsmannetjes die het deden, de kern van dit gebeuren is zo Vlaams als maar kan maar het is zo moeilijk om Vlaams te spreken.
Het gaat niet om de klanken of de lettertjes die vergaan toch. Maar het spreken waar het om gaat is dat er al veel te veel kinderen zijn gestorven. Kinderen sterven letterlijk aan de diverse zegeningen van deze waanzin. Kinderen sterven als mens als ze weer eens misbruikt worden door mensen die beweren in het Vlaams te strijden voor vrede en volk maar wel van alles wel de grootste vijand zijn. Zij hebben niet de torens gebouwd maar eisen ze wel op om wie spreekt ervan te gooien. Ze hebben niet de velden geploegd maar graven er wel putten om er in te begraven. En vooral eisen ze het recht op elk geweld want het praten zou toch niet mogen, zwijgen moet men..
Het is moeilijk te spreken maar men moet want er zijn teveel kinderen gestorven om te blijven zwijgen. En hoe waanzinnig is het als men met zoveel meer en zoveel beter niet de moed vind om te spreken. Het spreken is moeilijk, maar ik moet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten